Τα τελευταία χρόνια, η γαλλική δεξιά σε όλο τις το φάσμα, ανασυντάσσεται και φαίνεται να βρίσκει τη θέση της μεσα στη γαλλική republique, πόσο μάλλον σε συνθήκες κράτους εκτάκτου ανάγκης, μαζικης υστερίας και ισλαμοφοβίας και υπό την απειλή κοινωνικών εκρήξεων. Παράλληλα με το Front National – το οποίο ειναι το 3ο κόμμα επισήμως και εχει κανει εδώ και χρόνια μια στροφή προς το “συνταγματικό τόξο” και σε λιγότερο ακραίες θεσεις- η Action Française, η παλαιότερη ίσως ακροδεξιά οργάνωση στη Γαλλία, πρεσβεύει έναν πιο αγνό αντιθεσμικό εθνικισμό, με αρκετές δόσεις αρχαιολαγνίας και φυλετικής αλλά και ηθικής καθαρότητας. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το πώς η Action Francaise και οι ρατσιστικές της αντιλήψεις οχυρώνονται ιδεολογικά σε όλα τα πεδία, συμπεριλαμβανόμενου και του ρόλου της γυναικείας απελευθέρωσης και του έμφυλου ζητήματος. Εδώ και κάποια χρόνια, ενα νέο έκτρωμα, με το αρκετά πιασάρικο όνομα “Αntigones” έχει εμφανιστεί στο μιντιακό κυρίως προσκύνιο μέσα από την εναντίωση τους με τις FEMEN, το οποίο ξερνάει εναν ιδιότυπο μισογυνισμό. Ο μισογυνισμός των “Αntigones” εμφανίζεται ιδαίτερα εξευγενισμένος, υποστηρίζοντας της αξίες της θηλυκότητας και την προστασία της απέναντι στη βαρβαροτητα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Για τις “Αντιγόνες” η γυναίκα πρέπει να αγκαλιάσει “τη θηλυκότητα της”, δηλαδή να αποδεχτεί ολο το πλέγμα ρόλων που έχει ιστορικά προσδώσει η πατριαρχία και συνεχίζει να αναπαράγει. Η γυναίκα πρέπει να βάζει πάνω απο όλα την οικογένεια και τα παιδιά της, να διαμαρτύρεται σιωπηλά και δίπλα στους άντρες, να είναι αγνή και ηθική. Θεωρούν ότι η ομοφυλοφιλία ειναι ανωμαλία (βέβαια, εφόσον οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να γίνουν μηχανές αναπαραγωγής) και ότι η έκτρωση ειναι βιασμός του σώματος της γυναίκας και της φύσης (προφανώς η γυναίκα δεν έχει κανένα δικαίωμα και έλεγχο η ίδια πάνω στο σώμα της) και πάνω απο όλα και πιο σημαντικό οτι ο φεμινισμός και οι αγώνες των γυναικών για τη χειραφέτησή τους ειναι “ξεπερασμένοι” και θέλουν να ανατρέψουν τη φύση της γυναίκας. Αυτές οι φασιστο-τύπισσες εκφράζουν τέλεια το όραμα για μια συντηριτική-άκρως ιεραρχική και πατριαρχική κοινωνία, στηριζόμενη στη φυσική ταξη, όπου ο δυνατός επικρατεί κι ο αδύναμος είναι υποχείριο, όπου γυναίκες και άντρες επιτελούν το ρόλο τους σαν ρομποτάκια και φυσικά καθε έκφραση του φύλου πέρα απο το διαχωρισμό άντρας- γυναίκα είναι απαράδεκτος.
Οι “Αντιγόνες” εμφανίζονται σαν αθώα ευγενικά κοριτσάκια, ανεξάρτητα πολιτικά, όμως η δράση τους -όπως και οι απόψεις τους- εξυπηρετούν ξεκάθαρα το πολιτικό τους χώρο, αυτόν της ακροδεξιάς. Συγκεκριμένα, στη Μασσαλία, στις 14 Απριλίου 2016, οι “Αντιγόνες” διοργάνωσαν στη σχολή διοίκησης εκδήλωση για να διαχέσουν τις σεξιστικές τους θέσεις με τον τίτλο “Η θηλυκότητα στην ελληνορωμαική αρχαιότητα”. Εκεί βέβαια δεν έμειναν ανενόχλητες, αφού 50 περίπου φεμινίστριες παρενεβήσαν και χάλασαν το πανηγυράκι τους. Μέλη της Action Française έδωσαν φυσικά το παρόν στην ολιγάριθμη αυτή ακροδεξιά φιέστα.
Η Αντιγόνη πρέπει να πεθάνει – οι “Αντιγόνες” αποκαλύπτονται
Πιστό στον ίδιο του τον εαυτό, το εθνικιστικό κίνημα, με τη βοήθεια και κάποιων στοιχείων της « γαλλικής ανανέωσης », επιδόθηκε σε μια καινούρια μιντιακή περιπέτεια. Θα κατάφερναν να ενώσουν την άκρα δεξιά; Όχι ακριβώς, γιατί πρόκειται για γυναίκες που προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα, που συνδέθηκαν και ξαναβγάζουν στην επιφάνεια ενα γνώριμο αυγό του φιδιού: μια γυναικεία οργανωση της ακροδεξιάς. Yποτιθέμενα δραστήριες και όχι απλά διακοσμητικές (αν και κρατάνε απλά τα πανό στις διαδηλώσεις) θέλουν μέσα σε ενα επικίνδυνο κίνημα να κάνουν την κοινή γνώμη να πιστεψει οτι οι γυναικες κινητοποιουνται πλαι στα φεμινιστικά κινήματα χειραφέτησης. Aλλά πρόκειται για μια απάτη, διότι δεν υπάρχει σε αυτό το κίνημα καμία απελευθερωτική αξία, παρα μόνο μια αντιδραστική διαμαρτυρία που ευνοεί τον παραδοσιακό ρόλο της γυναίκας.
Εδώ και κάποιο καιρό διαβάζουμε στον τύπο ευρείας κυκλοφορίας άρθρα, υποτιθέμενα αθώα, που παρουσιάζουν τις “Αντιγονες”, μια ομάδα νεων γυναικών υποτιθέμενα απολίτικων, όχι απαραίτητα καθολικές χριστιανές (ωστόσο ο λόγος τους ειναι τέτοιος), και κυρίως μετριόφρονες και ήρεμες. Είναι χαμογελαστές, νέες και ελκυστικές (όχι απαραίτητα όμορφες, ο σκοπός τους δεν είναι να τραβήξουν τα βλέμματα όλου του κόσμου), μακιγιαρισμένες διακριτικά με μια υποψία κραγιον και ντυμένες μ’ενα παρθενικό άσπρο. Ανώφελο να αναλύσουμε το πολιτικό μήνυμα που πουλάνε στον τύπο : ειναι πολύ πιο ενδιαφέρον να εμβαθύνεις στις αξίες και τις αναφορές τους , όπως αυτές εκφράζονται με το πολιτικό τους marketing.
Η Αντιγόνη : ένας μύθος
Σε συνδυασμό με το σήμα τους ( μια γυναίκα που μοιάζει να τείνει τα χερια της σαν σε ικεσία, όπως η παρθένος στο παιδί, ομως χωρίς το παιδί), αυτοαποκαλούνται με ενα χαρακτηριστικό όνομα : αυτό της παρθένου μάρτυρα του Σοφοκλή, που επικαλείται τους “θεικούς, άγραφους και ανέγκιχτους”. Και να που καταπιάνονται μ’ εναν αμφιλεγόμενο μυθο, απο τότε που ο Αnouilh το ανέβασε προκαλώντας αντιδράσεις, κατα τη διάρκεια της Κατοχής : αυτές οι αγωνίστριες της ακροδεξιάς που θέλουν να αντιπαρατεθούν με τις FEMEN, διάλεξαν αυτή τη φιγούρα της ελληνικής μυθολογίας για να αυτοπαρουσιαστούν ως η μετενσάρκωση μιας θηλυκής επανάστασης που θα ήταν ενα χτύπημα στο φεμινισμό. ‘Η η επιλογή τους είναι αποκαλυπτική : η Αντιγόνη είναι η ελληνική αρχαιότητα, σαν ενα ισοδύναμο με την αιώνια Ιωαννα της Λωραινης. Κάνουμε μια μικρή ανανέωση, σαν να απομακρυνόμαστε απο τα δεσμά του καθολικισμού ξαναγυρώντας στις κλασσικες σπουδες. Είναι λοιπόν επίσης η επιλογή μιας νεολαίας αστών, αυτη των εφήβων εκείνων που τους αρέσει να ταυτίζονται με μια περήφανη επαναστάτρια, που κατάγεται απο μια αριστοκρατική οικογένεια. Αναγνωρίζουμε εδώ τη ραχοκοκαλια των εθνικιστών και τις μυθικές-συμβολικές τους φιγούρες, αρκούντως υπερβατικες.
Όμως η Αντιγόνη είναι αυτή που υποφέρει ώντας η κόρη ενός αιμομικτικού ζευγαριού και μη γνωρίζοντας ποιά είναι η ταυτότητά της (δυσκολο για τους εθνικιστές). Είναι η γυναίκα που δεν υπάρχει για την ίδια, που δεν επαναστατεί για τις ομοιες της, αλλά για τους άντρες της οικογένειάς της. Αυτή που δεν είναι αλληλέγγυα με τη άλλη θηλυκή φιγούρα του περίγυρου της, την αδερφή της την Ισμήνη, στην οποία απαγορεύει να την συνοδεύσει στην επανάστασή της. Είναι η γυναίκα που δεν θέλει να υπάρχει παρά μόνο για τον άντρα: τον πατέρα της, το σύζυγό της, τον μελλοντικό γιο της.
Σίγουρα λοιπόν η Αντιγόνη φτάνει μέχρι το τέλος της δεσμευσής της : αψηφά την εξουσία, αλλά δεν είναι αυτή η ίδια που αντιμετωπίζει ένα τραγικό πεπρωμένο, δεν είναι αυτή που σηκώνει στις πλάτες της την υπέρβαση της επανάστασης. Η επανάσταση της είναι χωρίς αντικείμενο, στρέφεται προς το θάνατο και όχι προς τους ζωντανούς και κυρίως όχι προς τις γυναίκες αδερφές της.
Οι “Αντιγόνες” : o μύθος της γυναικείας χειραφέτησης αλά ακροδεξιά
Στον πληθυντικό, οι “Αντιγόνες” έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά : αυτό που εχει σημασία γι αυτές, είναι η γυναίκα να μένει στη θέση της ως συμπλήρωμα του άντρα. Προμοτάρουν την ιδέα της συμπληρωματικότητας, που υπονομεύει εκ των προτέρων κάθε ιδέα χειραφέτησης, κάθε γυναικείας αλληλεγγύης. Eίναι η πλήρης σχιζοφρένεια : συγκεντρώνονται μεταξύ γυναικών όχι για να διεκδικήσουν τη χειραφέτηση τους αλλά για να υπενθυμίσουν ότι θέλουν να μείνουν στη θέση τους, όπως πριν. Η επανάστασή τους απέναντι στην εξουσία έρχεται να στηρίξει αυτη των πατεράδων τους ,των συζύγων τους, των αδερφών τους, των μελλοντικών γιών τους. Δεν εχει και πολλή σημασία τι μπορεί να συμβεί στις μελλοντικές τους κόρες, τις αδερφές τους, τις φίλες ή τις μανάδες τους. Ψάχνουν απεγνωσμένα τη θέση τους στην αντιδραστική κοινωνία που θέλουν, γι’αυτό το λόγο, για αυτήν την αντιδραστική κοινωνία -στρεφομενες προς το παρελθόν- ειναι ετοιμες να επαναστατήσουν. Ξαναβρίσκουμε εδώ τα χαρακτηριστικά της συντηριτικής επαναστασης, με προσκόληση στις παραδόσεις και λατρεία του ένδοξου παρελθόντος, συνδυασμένα με αυτό που τις κάνει ν΄ανατριχιάζουν : Η αντιγραφή της δέσμευσης των γυναικών που δουλεύουν μαζί για τη χειραφέτησή τους και μεθόδους παρείσφρυσης που θα ζήλευαν τα κορίτσια του James Bond. Μόνο που…η αγαπητή Yseul θα μπορούσε να φανει καλή και να προειδοποιήσει τις φασιστο-φίλες της οτι επρόκειτο να γελοιοποιηθούν απο τις FEMEN στις 12 Μαίου, έτσι δεν είναι;
(Σχετικό βίντεο : https://www.youtube.com/watch?v=6bCK5cNdP2M )
Όμως ας μην ξεχνάνε ! Η παρθένος του Σοφοκλή φτάνει μεχρι το τέλος του παράλογου αγώνα της : κρεμιέται μέσα στον τάφο όπου την έκλεισε η εξουσία…Όπως άλλες ήρθαν για να φύγουν στη notre dame (ναός της Μασσαλίας).
Πηγες : https://mars-infos.org/les-fachos-n-ont-pas-de-public-963
http://lahorde.samizdat.net/2013/06/01/antigone-doit-mourir-les-antigones-decryptees/